Polski dziennikarz, reportażysta, pisarz, laureat Europejskiej Nagrody Książkowej (2009)^[1].

W 1985 ukończył Liceum Ekonomiczne im. Stefana Żeromskiego w Legnicy, w 2000 Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Mając lat 16 został współpracownikiem harcerskiego czasopisma „Na Przełaj”. W 1985 napisał tam reportaż pt. Nie róbcie sensacji, o homoseksualnej prostytutce, uznany przez znawców ruchów emancypacyjnych w Polsce za pierwszy w PRL-owskiej oficjalnej prasie reportaż o życiu homoseksualistów. Zainicjował w 1986 cykl redakcyjny na temat życia młodych gejów i lesbijek w Polsce. Miały one tytuł „Rozgrzeszanie”.

Dużą falę krytyki wywołał reportaż Onanizm polski^[2], który w 1993 wydrukowała „Gazeta Wyborcza”, w świątecznym numerze, między esejem Czesława Miłosza a wywiadem z Vaclavem Havlem. Tekst spowodował długą dyskusję na stronach „Gazety”, a wielu czytelników zwracało numer do redakcji (reporter porusza tę sprawę w książce Niedziela, która zdarzyła się w środę, w rozdziale Listy do onanisty).

Wspólnie z Wojciechem Tochmanem i Jackiem Hugo-Baderem jest wymieniany w antologiach zagranicznych poświęconych współczesnej polskiej sztuce reportażu. Jest uważany za ucznia Hanny Krall (wspomina o tym Krall w książce Jacka Antczaka Reporterka).

W latach 1995–2001 był współprowadzącym program Na każdy temat w Polsacie. Od 2001, kiedy skończył współpracę z TV Polsat, jego głównym tematem jest historia i kultura Czech. Jego książka Gottland, określana we Francji zbiorem esejów, w Niemczech – zbiorem opowiadań, w Polsce – zbiorem reportaży literackich, została w Czechach bestsellerem (2007). Jej bohaterowie to m.in. rodzina Batów, siostrzenica Franza Kafki, piosenkarki: Helena Vondráčková i Marta Kubišová, piosenkarz Karel Gott, pisarze: Jan Procházka i Eduard Kirchberger vel Karel Fabian, rzeźbiarz Otakar Švec, chirurg plastyczny Jaroslava Moserová, 18-letni samobójca Zdeněk Adamec.

„Wiener Zeitung” określił Gottland jako „wielką literaturę pod płaszczem reportażu”, recenzent „Le Figaro” napisał: „To nie jest książka, to klejnot”. Uniwersytet w Lilleuhonorował ją w kwietniu 2009 nagrodą Prix Amphi. Przyznają ją wykładowcy i studenci za najlepszą, ich zdaniem, książkę przetłumaczoną na francuski (pierwszą edycję wygrała Hańba Johna Maxwella Coetzee).

Jego książki przetłumaczono na kilkanaście języków: angielski, czeski, estoński, hebrajski, hiszpański, niemiecki, rosyjski, rumuński, słowacki, słoweński, ukraiński, węgierski, włoski^[3].