Zdzisław Piernik ukończył studia w warszawskiej PWSM w klasie Juliusza Pietrachowicza^[9]. Po otrzymaniu nagrody w 1970 na Ogólnopolskim Festiwalu Młodych Muzyków w Gdańsku^[10] rozpoczął swoją karierę jako solista. Wkrótce potem odniósł wiele sukcesów na recitalach w kraju i za granicą, m.in. na festiwalach i kursach wakacyjnych w Bayreuth, Witten, Darmstat, Bourges, Sztokholmie, Los Angeles^[11].

Jako pierwszy tubista w Polsce do swej gry na tubie wprowadził frullato, flażolety, glissanda, wielodźwięki i tzw. dźwięki czyszczące. Rozpoczął także eksperymenty sonorystyczne z tubą preparowaną^[12]. Jest on pomysłodawcą oryginalnej preparacji tuby. Polega ona na dołączeniu w miejsce krąglików dźwięczników od trąbki, skrzydłówki i puzonu. Zabieg ten czyni z tuby instrument posiadający cztery różne barwy. Używając oprócz tego do grania ustników od saksofonu i fagotu oraz tłumików można wydobyć z tuby dźwięki dalekie od jej naturalnej barwy.

Zdzisław Piernik jest interpretatorem muzyki współczesnej. Ściśle współpracował z wieloma kompozytorami demonstrując im możliwości tuby naturalnej i preparowanej. Swoje dzieła dedykowali mu między innymi Benno Ammann(niem.), Zbigniew Bargielski, Andrzej Bieżan, Marian Borkowski^[13], Andrzej Dobrowolski^[14][15], Roman Haubenstock-Ramati, Wojciech Kilar, Krzysztof Knittel, Andrzej Krzanowski, Krzysztof Penderecki^[16], Bogusław Schaeffer^[17][18][19], Elżbieta Sikora^[20], Witold Szalonek^[10][21]. Jego koncerty, nagrania i audycje dla Polskiego Radia^[22][23] i telewizji popularyzowały grę na tubie.

Zdzisław Piernik nadal koncertuje^[24][15][25].